 |
| Kungl. Hovstaterna |
 |
| By Fredric Westin - http://www.gogmsite.net/empire-napoleonic-and-roman/subalbum-desiree-clary-bern/queen-desideria-wearing-a-f.html, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=24483966 |
Rodzina królewska jej nie zmieniła - na nieszczęście Korony. Zawsze była i zawsze pozostanie zwykłą kupczycą, zaskoczoną swoją pozycją i zaskakujące, że znajduje się na tronie. Dodał też, że jest po prostu dobrą kobietą. - francuski dyplomata Bacourt w 1844 roku.
Ze swoim synem Oscarem spotkała się dopiero w lecie 1822 roku, kiedy młody książę przybył do Europy w poszukiwaniu kandydatki na żonę. Odmówił wizyty we Francji, dlatego też spotkali się w Akwizgranie, a następnie w Szwajcarii. Wreszcie w 1823 roku Desiree wróciła do Szwecji wraz z przyszłą żoną swojego syna, Josefina z Leuchtenbergu i pozostała w Szwecji do swojej śmierci. Jedna z najbardziej znanych anegdot opowiada o jej przybyciu do Szwecji w czerwcu tamtego roku. Był to bardzo suchy okres. Chłopi, którzy przyszli ją zobaczyć, mieli zostać nakłonieni do witania jej słowami Vi vill ha regn!. (Chcemy deszczu!), co w dialekcie skandynawskim brzmi bardzo podobnie do francuskiego Vive la Reine! (Niech żyje królowa!).
Finalnie w 1829 roku została koronowana na królową Szwecji w Storkyrkan w Sztokholmie. Pierwotnie planowano, że koronacja odbędzie się zaraz po jej powrocie do kraju w 1823 roku, jednak sam król Carl XIV Johan zdecydował, że lepiej odłożyć koronację. Decyzję tę motywował trudnościami religijnymi. Ostatecznie Desiree nigdy nie zmieniła wyznania i do swojej śmierci pozostała katoliczką. Również z tego względu nigdy nie została koronowana na królową Norwegii, która nie dopuszczała katolików na swoim tronie. Co ciekawe sama Clary miała naciskać na męża, aby wreszcie ogłoszono datę jej koronacji, co miało ją ochronić przed potencjalnym rozwodem. Pomimo obaw królowej małżonkowie pozostawali w przyjaznych relacjach do śmierci króla. Desiree traktowała swojego męża swobodnie i nieformalnie. Szwedzki dwór był zdumiony, że mogła wchodzić do sypialni króla i przesiadywać w nich do późnych godzin nocnych, chociaż monarcha wolał spędzać noce sam. Każdego ranka odwiedzała męża w koszuli nocnej, co było szokujące, ponieważ jej mąż zwykle naradzał się wówczas z członkami rady stanu w sypialni. Z powodu różnic w nawykach z czasem coraz rzadziej się widywali. Po pewnym czasie przestali nawet jadać razem obiady, gdyż króla denerwowało spóźnialstwo żony.
Jak wspominają kronikarze, to ona jako jedyna potrafiła uspokoić swojego męża. Wystarczyło, że wypowiedziała jedno mocne Bernadotte!, aby król łapał głęboki oddech i przestawał krzyczeć. Jedna z anegdot mówi, że Carl XIV Johan znany z ostrego temperamentu wściekał się na poczynania polityczne rządu, za każdą karę, którą nakładał, mniej bądź bardziej zasłużoną, królowa uderzała wachlarzem w stół, tak długo, aż król przestawał się wyżywać.
Tym razem lepiej odnalazła się na dworze, choć nadal unikała formalnych zobowiązań na których obowiązywał twardy protokół dyplomatyczny. Szlachta również nie darzyła jej sympatią uważając córkę handlarza i republikankę za snobkę. Jej niechęć do etykiety dworskiej doprowadziła finalnie do usunięcia się w cień i coraz rzadszego uczestniczenia w życiu dworu. Jak wspominają historycy podczas pobytów w Rosenberg, królowa uwielbiała przechadzać się nocą po parku. Ponieważ chciała spacerować w ciemności, a bała się nietoperzy poinstruowała jedną z dam dworu, aby podczas nocnych eskapad nosiła białą suknię, która odganiała nietoperze. Warto zaznaczyć, że Rosenberg był również jej ulubioną rezydencją w Szwecji, często zatrzymywała się również w Pałacu Haga, gdzie mogła cieszyć się spokojem pozostając blisko Zamku Królewskiego. Interesowała się modą, poświęcała wiele uwagi i dumy swoim włosom i nosiła sukienki z głębokim dekoltem do późnego wieku. Lubiła tańczyć: jej standardowe pytanie podczas balów na dworze brzmiało, czy debiutantki lubią tańczyć?, ona sama świetnie tańczyła nawet w podeszłym wieku.
Po śmierci męża w 1844 roku została królową matką i tak jak wcześniej dyskretnie kontynuowała działalność charytatywna. Jak mówiono: Jej miłość była znaczna, ale okazywała ja w milczeniu. Jednym z przykładów jej pracy było wsparcie jakim obdarzyła biedne kobiety z wyższych sfer, zlecając im szycie. Pełniła również funkcję oficjalnej obrończyni instytucji charytatywnych. W późniejszych latach jako królowa, a zwłaszcza jako królowa matka, stała się znana ze swojej ekscentryczności. Wiadomo, że kładła się spać o czwartej nad ranem i wstawała o drugiej po południu. Zanim poszła spać, wybierała się na spacer powozem. Podczas tych podróży często składała niezapowiedziane wizyty, które zwykle były niewygodne ze względu na porę dnia, a raczej nocy. Gdy pogoda była zła, jej powóz jeździł po dziedzińcu Zamku Królewskiego. Swój nawyk okrążania powozem dziedzińca Zamku zwykła nazywać Kring kring (po szwedzku dookoła), było to jedno z niewielu szwedzkich słów, które zdołała zapamiętać. Krążą historie o ludziach, których w środku nocy budził powóz z królową przemierzającą w ulice Sztokholmu. Powóz czasami się zatrzymywał, królowa spała przez chwilę, a potem budziła się i powóz jechał dalej. Czasami zabierała dzieci z ulicy do Zamku i dawała im słodycze. Ze względu na marną znajomość szwedzkiego nie mogła z nimi prowadzić normalnej rozmowy, ale zawsze wołała je po szwedzku Kom! Kom! (chodźcie!). Rano kładła się spać, wieczorem wstawała, jadła śniadanie i włóczyła się ze świecą po korytarzach śpiącego zamku. Idealnie ilustruje to anegdota: w 1843 roku strażnik pałacowy zobaczył w środku nocy na zamkowym balkonie w pełni ubraną królową. Kiedy wrócił do swojej żony, powiedział jej, że jest leniwa w porównaniu z królową, która wstała kilka godzin przed wschodem słońca. Myślał, że Królowa Matka wstała wcześniej niż ktokolwiek inny w mieście, ale w rzeczywistości nie poszła jeszcze spać.
17 grudnia 1860 roku królowa, jak zwykle spóźniona, weszła do swojej loży w Królewskiej Operze Szwedzkiej, tuż po zakończeniu spektaklu. Prosto stamtąd wróciła do Zamku Królewskiego, gdzie zemdlała na schodach nie dotarłszy nawet do swoich komnat. Umarła w wieku 83 lat za panowania króla Carla XV, swojego wnuka. Przeżyła nie tylko swojego męża, ale również jedynego syna, Oscara. Nietuzinkowa królowa stała się główną bohaterką kilku powieści i filmów. Anne Marie Selinko wydała w 1951 roku powieść w formie fałszywej autobiografii pod tytułem Désirée. Książka stała się światowym bestsellerem i została przetłumaczona na wiele języków, w tym chiński, angielski, francuski, włoski, grecki, węgierski, hiszpański, perski i turecki. Na podstawie książki w Stanach Zjednoczonych nakręcono również film pod tym samym tytułem, W rolę królowej wcieliła się piękna Jean Simmons, Napoleona zagrał sam Marlon Brando.
Źródło:
Desideria, Svenskt biografiskt lexikon (SBL)
Desideria, Norsk biografisk leksikon
Lars O. Lagerqvist (1979). Bernadotternas drottningar
https://pl.qaz.wiki/wiki/D%C3%A9sir%C3%A9e_Clary
 |
| Princess Madeleine Instagram |
Dzisiaj książę Nicolas świętuje szóste urodziny. Rodzina spędza ten szczególny dzień w Szwecji! Jak donoszą szwedzkie media Madeleine oraz trójka jej dzieci były dzisiaj widziane w Sztokholmie. Rodzina spędzi w kraju całe lato, weźmie udział w obchodach urodzin księżniczki Victorii lipcu oraz chrzcinach księcia Juliana w sierpniu.
Dla księcia Nicolasa, jego sióstr i rodziców jest to pierwsza wizyta w Szwecji od półtora roku.
 |
| By François Gérard - http://historiska-personer.nu/min-s/default.html, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3452421 |
Była królową jedyną w swoim rodzaju. Nie miała królewskiego pochodzenia, niemal została żoną cesarza Francji, zamiast tego poślubiła marszałka napoleońskiego i z przypadku została królową Szwecji. Kraju, którego nigdy naprawdę nie pokochała.
Eugénie Bernardine Désirée Clary, bo tak miała na imię, przyszła na świat jako dziewiąte dziecko bogatego marsylskiego handlarza jedwabiem i jego drugiej żony, Françoise Rose Somis. Choć ich pochodzenie nie było arystokratyczne, to olbrzymi posag w wysokości 100 000 franków przyciągał wielu adoratorów do domu rodziny Clary. Starsza z sióstr Julia chcąc chronić majątek pozostawiony przez ojca poślubiła Josepha Bonaparte - brata Napoleona. Zostając później królową Neapolu i Francji. Jako dziecko Desiree Clary odbierała nauki w klasztorze. Edukacja pod okiem zakonników była wówczas zarezerwowana dla wyższych klas społecznych, jednak majątek jej ojca pozwolił rodzinie na sfinansowanie trwającej niedługo edukacji. Nauki w klasztorze przerwała rewolucja francuska w wyniku, której zamknięto klasztory. Desiree wróciła do rodzinnego domu, gdzie później kontynuowała swoją edukację. Niemniej wiedza jaką posiadała w dorosłym życiu określana była za płytką i niezbyt dużą.
 |
| Autorstwa François Gérard - http://www.marmottan.com/francais/marmottan/clary.asp, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=1121042 |
W wieku 17 lat zaręczyła się z Napoleonem Bonaparte, którego obdarzyła szczerym uczuciem. Jednak jej ojciec twierdził, że pan Bonaparte nie rokuje dobrze i próbował wywrzeć na córce zerwanie zaręczyn. W tamtych czasach można było powiedzieć, że pan Clary się mylił, jednak patrząc na wydarzenia, które miały miejsce w kolejnych latach miał pełną rację. Ród Bonapartych nie utrzymał na długo władzy we Francji, za to dynastia Bernadotte nadal panuje w Szwecji. Zaraz po śmierci ojca w 1794 roku odkryto, że Clary w latach poprzedzających rewolucję francuską apelował o nobilitację. Z tego powodu brat Desiree, Etienne, który po śmierci ojca został głową rodziny, został aresztowany. Desiree Clary postanowiła osobiście zaapelować o uwolnienie brata, przy okazji czego poznała Josepha Bonaparte. Zaproszenie do odwiedzenia domu Clary zaowocowało rychłymi zaręczynami jej siostry, Julii i Josepha oraz późniejszym ślubem. Praca dyplomatyczna Josepha Bonaparte poprowadziła go wraz z żoną do Genui we Włoszech, gdzie osiedlili się w 1795 roku. Niedługo potem dołączyły do nich Desiree wraz z matką. Wszystko wskazuje na to, że Desiree opuszczając Francję nadal była narzeczoną Napoleona, który podczas jej nieobecności poznał Josephine de Beauharnais i to z nią postanowił związać swoją przyszłość. Nowa wybranka była bardzo wpływową i bogatą arystokratką, co wpisywało się w ambitne plany Bonapartego. Rychłe zaręczyny zaowocowały ślubem zawartym w 1796 roku.
Podczas wspomnianego pobytu we Włoszech Desiree poznała generała Duphota, komendanta wojsk francuskich. Wielu po dziś dzień zakłada, że zaręczyny tej pary były pomysłem samego Napoleona. Z kolei Duphota do oświadczenia się Desiree miał zachęcić pokaźny posag narzeczonej i jej pozycja szwagierki Napoleona. Clary zgodziła się na zaręczyny chociaż Duphot od dawna pozostawał w nieślubnym związku z inną kobietą i miał z nią syna. 30 grudnia 1797 roku, zaledwie dzień przed planowanym ślubem Duphot zginął w zamieszkach antyfrancuskich przed własną rezydencją Palazzo Corsini w Rzymie. Chociaż historycy są pewni, że zaręczyny tej pary miały miejsce, sama Desiree w późniejszych latach temu zaprzeczała. W 1797 roku Desiree powróciła do Paryża, a jej drogi z Napoleonem ponownie się przecięły. W Paryżu mieszkała w kręgu rodziny Bonaparte, która po zerwaniu zaręczyn przez Napoleona stanęła po jej stronie przeciwko Josephine. Ona sama również nie lubiła żony dawnego ukochanego, którą nazywano w tamtych kręgach kurtyzaną o zasłużenie złej reputacji. Bonaparte ponownie zaangażował się w zapoznanie dawniej ukochanej, którą nadal darzył sympatią, z odpowiednią partią. Tym razem przedstawił Desiree jednego ze swych kompanów, Jeana Baptiste Bernadotte, którego poślubiła podczas świeckiej ceremonii w Sceaux, 17 sierpnia 1798 roku. Co ciekawe w umowie małżeńskiej jaką zawarli Desiree uzyskała niezależność majątkową. 4 lipca 1799 r. urodziła jedyne dziecko, syna Oscara. Po ślubie z Desiree kariera Bernadotte nabrała tempa. Jean Babtiste miał zawdzięczać rozwój swojej kariery nie tylko żonie, ale i szwagierce, Julii.
Desiree ponad wszystko kochała Paryż i często obawiała się, że będzie musiała towarzyszyć mężowi w jego podróżach. W czasie, gdy jej mąż był gubernatorem miast hanzeatyckich i gubernatorem Hanoweru, Madame Bernadotte kilka razy odwiedziła go w Hamburgu z synem, ale nigdy nie została tam na dłużej, szukając coraz to nowych pretekstów do powrotu do stolicy Francji. Kiedy jej małżonek został księciem Pontecorvo w 1806 roku, miała z niepokojem zapytać, czy będzie zmuszona opuścić Paryż i przenieść się do małego księstwa we Włoszech. Z ogromną radością przyjęła, że nie będzie to konieczne. W 1807 roku odwiedziła swojego męża w Spandau oraz w Marienburgu w Prusach Wschodnich, gdzie opiekowała się nim podczas choroby. Kiedy tylko Bernadotte wyzdrowiał wróciła do Francji licząc, że przez długi czas nie będzie już musiała jej opuszczać.
W 1810 roku Jean Babtiste, za zgodą Napoleona i członków szwedzkiego parlamentu, został adoptowany przez króla Szwecji Carla XIII. Samej Desiree z całą pewnością spodobałaby się rola żony gubernatora Rzymu, którą jej mężowi miał zaproponować Bonaparte. Jednak i tym razem Bernadotte postanowił iść swoją ścieżką i udał się na daleką północ. Desiree sądziła na początku, że nowe stanowisko męża będzie podobne do tytułu księcia Pontecorvo i nie spodziewała się, że będzie musiała odwiedzać Szwecję częściej, niż była zmuszona odwiedzić małe włoskie księstwo. W przyszłości miała przyznać, że interesowała się tylko Francją i nie obchodziły jej żadne inne kraje. Po jej poczynaniach nieciężko dojść do takich wniosków. Swój wyjazd do Szwecji opóźniała do maksimum i nie opuściła Francji wraz z mężem. Odpowiadała jej nowa rola na francuskim dworze cesarskim, co tydzień była zapraszana na dworskie uroczystości i ze zgrozą przyjęła do wiadomości, że tym razem musi opuścić Paryż na dłużej. Skandynawski kraj bardzo ją przerażał, dworzanie opowiadali jej o kraju położonym blisko bieguna północnego, pełnym niedźwiedzi polarnych. Ostatecznie opuściła Paryż i udała się w długą podróż przez Hamburg i Kronborg w Danii oraz cieśninę Sund do Helsingborg w Szwecji. Jak opisują historycy, 22 grudnia 1810 roku przybyła wraz z synem na dwór, a 6 stycznia została przedstawiona dworowi królewskiemu podczas przyjęcia na Zamku Królewskim w Sztokholmie.
Szybko jednak okazało się, że Clary nie odnajdzie się na zimnym, szwedzkim dworze. Brakował jej rozrywek, którymi przepełniony był francuski dwór cesarski, gier, bali oraz rodziny. Nie była w stanie nauczyć się języka szwedzkiego, ani nawiązać bliższych znajomości ze szwedzką śmietanką towarzyską. Szwedzki klimat był dla niej ogromnym szokiem. Przybywszy do Szwecji zimą ze zgrozą przyglądała się zaspom śniegu, którego nienawidziła tak bardzo, że patrząc przez okno powozu płakała. Jean Babtiste po przybyciu do Szwecji przeszedł na luteranizm, niedługo po przybyciu do kraju Desiree z synem, mały Oscar również miał zmienić swoją wiarę. Zgodnie z obowiązującym wówczas prawem o tolerancji nie wywierano jednak wpływu na zmianę wiary przez Desiree, która pozostała katoliczką. Specjalnie dla niej wybudowano w Sztokholmie katolicką kaplicę. Chociaż Clary nie była nazbyt religijna regularnie uczestniczyła w mszach, które przypominały jej ukochaną Francję.
Desiree nie była w stanie dostosować się do wymogów formalnej etykiety, a ze względu na brak znajomości szwedzkiego nie mogła pełnić obowiązków reprezentacyjnych. Na dworze otaczała się francuskimi damami dworu, które tylko utwierdzały ją w przekonaniu, że Szwecja nie jest dla niej odpowiednim miejscem. Nie miała dobrych stosunków z królową Hedvig. W swoich słynnych pamiętnikach królowa opisywała ją jako dobroduszną, hojną i miłą, kiedy chciała taką być, ale także jako niedojrzałe zepsute dziecko, które nienawidziło wszelkich żądań i nie było w stanie poradzić sobie z żadną formą reprezentowania Szwecji. Zauważyła także, że jako Francuzka w każdym calu narzekała na wszystko, co nie było francuskie. Warto jednak zaznaczyć, że Hedvig przerażała wizja utraty pozycji na własnym dworze i często spiskowała przeciwko Desiree.
Żona następcy tronu opuściła Szwecję w lecie 1811 roku wracając do Francji. W Sztokholmie zostawiła nie tylko męża, ale i jedynego syna, Oscara. Do Szwecji miała powrócić dopiero na jego ślub.
Źródło:
Desideria, Svenskt biografiskt lexikon (SBL)
Desideria, Norsk biografisk leksikon
Lars O. Lagerqvist (1979). Bernadotternas drottningar
https://pl.qaz.wiki/wiki/D%C3%A9sir%C3%A9e_Clary
 |
| Photo HRH Prince Carl Philip, The Royal Court of Sweden |
Dzisiaj przed południem dwór podał datę chrztu najmłodszego wnuka pary królewskiej. Książę Julian zostanie ochrzczony zgodnie z tradycją w Kaplicy Pałacu Drottningholm, w sobotę 14 sierpnia.
Po raz pierwszy nabożeństwo nie będzie transmitowane na żywo w telewizji. Media będą miały jednak wstęp i możliwość robienia zdjęć podczas mszy jak i na terenie Pałacu Drottningholm. Chrztu dokona biskup Johan Dalman. Nabożeństwo współprowadził będzie kapelan dworski Michael Bjerkhagen.
Księżniczka i bankier - ósma rocznica ślubu księżniczki Madeleine i Christopher'a O'Neill
2021/06/08
Był sierpień 2009 roku i wszystko wskazywało, że w nadchodzącym roku Szwecję czekają dwa królewskie śluby - Następczyni Tronu oraz jej młodszej siostry, księżniczki Madeleine. Po trwającym osiem lat związku, zaręczyny szwedzkiej księżniczki z adwokatem Jonasem Bergstrom'em były nieuniknione. Nikt już nie zastanawiał się czy będą miały miejsce, ale kiedy się odbędą. 11 sierpnia do Solliden przybyły tłumy dziennikarzy i fotoreporterów a para udzieliła krótkiego wywiadu. Wyglądapi na szczęśliwych i zakochanych, do zaręczyn doszło na Capri kilka tygodni wcześniej.
Dwór królewski ogłosił, że wybrankowi księżniczki po ślubie będą przysługiwać tytuły księcia Hälsingland i Gästrikland, czyli takie jak jego narzeczonej oraz, że będzie pracował na rzecz monarchii. W wywiadzie udzielonym szwedzkiej prasie para królewska nie kryła zadowolenia szczęściem córek, cieszymy się, że nasze córki znalazły partnerów z którymi chcą iść przez życie. Wesele zaplanowano na drugą połowę 2010 r. szybko jednak przesunięto datę ze względu na wiele uroczystości w jednym okresie czasu, a przede wszystkim kosztowny i ogromny ślub starszej siostry Madeleine, Victorii. Pomimo pojawiających się plotek o kryzysie w związku, a nawet zdjęć, które wskazywały, że przyszli małżonkowie uczęszczają na terapię dla par dwór królewski milczał. Sama królowa Silvia w kwietniu 2010 roku stwierdziła, że wszystko jest w porządku. Już kilkanaście dni później wybuchła bomba, której nikt się nie spodziewał. Wyszło na jaw, że Jonas pod fałszywym nazwiskiem udał się na wakacje i nawiązał romans z norweską modelką. 24 kwietnia 2010 roku dwór oficjalnie poinformował o zerwaniu zaręczyn. Jedyną pamiątką po Jonas'ie pozostał Zorro, ukochany pies księżniczki, którego otrzymała od niego w prezencie. Niedługo po zerwaniu, prasa ponownie zawrzała po aferze wywołanej na komisariacie policji przez Jonas'a, ponieważ ten chciał zaprać psa. Po tym incydencie prawnie przyznano Madeleine opiekę nad pupilem. Sytuacji nie poprawiła jedna z najbliższych przyjaciółek Madeleine, Stephanie, w której ramionach znalazł pocieszenie Jonas. Obecnie Jonas i Stephanie już od ośmiu lat są małżeństwem.
Księżniczka Madeleine przytłoczona wydarzeniami i nagonką mediów postanowiła przenieść się do Stanów Zjednoczonych. Wybór padł na Nowy Jork, gdzie z łatwością mogła wtopić się w tłum. Rozpoczęła prace dla fundacji królowej Silvii, World Childhood Foundation. W Stanach Zjednoczonych rozpoczęła nowy rozdział swojego życia, szybko zadomowiła się za wielką wodą, zmieniła kolor włosów, nieco schudła, zaczęła wychodzić z przyjaciółmi do popularnych klubów. Po prostu cieszyła się życiem.
 |
| Foto: Patrick Demarchelier / Kungl. Hovstaterna. |
Starszego o osiem lat amerykańskiego bankiera, Christopher'a O'Neill poznała jeszcze przed zamieszkaniem w USA. Jak wspominał sam O'Neill spotkali się po raz drugi we wrześniu 2010 roku. Spotkaliśmy się przez przypadek. Nasz wspólny przyjaciel zaprosił grupę znajomych do swojego domu na długi weekend. Po tym pozostaliśmy w kontakcie, a nasza znajomość rozwijała się powoli.(...) Nie wiedziałem od początku, że jest księżniczką, ale dowiedziałem się bardzo szybko. Oczywiście byłoby inaczej, gdybyśmy spotkali się w Szwecji. Nowy Jork to miasto pełne ludzi. Był całkowitym przeciwieństwem Jonasa. Dystyngowany dżentelmen szybko zdobył sympatię Madeleine, jednak ta nie była gotowa na kolejny związek. Chris zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i postanowił, że nie odpuści. Jak zauważyli przyjaciele Chris jest szczęśliwy kiedy ona [Madeleine] jest przy nim. Na krótko po pierwszym spotkaniu Christopher wpłacił anonimowo 100 000 $ na rzecz World Childhood Foundation. Po pewnym czasie Madeleine dowiedziała się, że to był on, jak twierdzą znajomi była pod ogromnym wrażeniem jego życzliwości. Na początku 2011 roku byli już parą. Jak wspomina Chris, Zasadniczo prowadziliśmy w pewnym rodzaju równoległe życie. (...) Zawsze była między nami chemia, troska i poczucie humoru. To prawdziwa więź, którą każda para powinna mieć. Później wszystko potoczyło się szybko. Prasa dostrzegła ich kilkakrotnie na mieście. Sąsiedzi bankiera nieraz zauważyli Madeleine opuszczającą jego apartament w kamienicy w Est Village. Przyjaciele Christopher'a i jego współpracownicy również zauważyli zmianę. Christopher nie spędzał już całych dni w pracy, zawsze wychodził na lunch, nie zostawał po godzinach, był pogodniejszy i bardziej odprężony. Od kiedy skończył osiemnaście lat swoje życie poświęcał pracy, wszystko co osiągnął zawdzięczał, sobie, swojej determinacji i wytrwałości. Po blisko 20 latach życia za biurkiem był gotowy na założenie rodziny. Na przełomie lutego i marca Szwedzi poznali nowego partnera księżniczki. Hiszpański turysta nagrał telefonem komórkowym księżniczkę Madeleine i nieznanego mężczyznę w Central Park Boathouse. Na nagraniu widać, parę siedzącą przy barze, a księżniczka czule pociera ramię nowego przyjaciela. Filmik szybko stał się hitem w Szwecji. W czerwcu 2011 roku wynajęli razem apartament w nowym Jorku, a w październiku 2012 roku dwór ogłosił zaręczyny. Szwedom narzeczony wydał się nieco zbyt poważny, zdystansowany, niektórym nawet gburowaty. Część z nich zmieniła zdanie w dniu ślubu pary, kiedy O'Neill nie mógł powstrzymać łez wzruszenia, inni dopiero po emisji programu Skavlan w grudniu 2015 roku.
Ślub zaplanowano na czerwiec 2013 roku, tym razem wszystko przebiegło zgodnie z planem. 7 czerwca miała miejsce uroczysta kolacja w Grand Hotelu. 8 czerwca w Kaplicy Zamku Królewskiego para złożyła uroczystą przysięgę. Ślub odbył się w obrządku ekumenicznym. W przeciwieństwie do Jonasa, Chris sam chciał utrzymać rodzinę i nie wyobrażał sobie zawieszenia kariery. Ponadto jako katolik nie zdecydował się na zmianę wyznania, co jednoznacznie wykluczało możliwość przyjęcia książęcego tytułu. Ślub pary był najbardziej prywatny z ostatnich w szwedzkiej rodzinie królewskiej. Szwedzi mogli zobaczyć transmisję z ceremonii oraz śledzić paradę ulicami Sztokholmu, przyjęcie w Pałacu Drottningholm miało charakter prywatny.
8 czerwca był wymarzonym dniem, Madeleine w towarzystwie najbliższych szykowała się do ślubu. Po prostu włożę suknię ślubną i usłyszę, jak dzwony kościelne zaczynają dzwonić. Tak to sobie wyobrażałam. A ja stoję w sukni i jest... po prostu za duża. Jest ogromna! I czuję się trochę jak Askungen, ponieważ Valentino przywiózł ze sobą tych Włochów, którzy szyli suknię, a oni mieli po 1,40 wysokości, biegali jak małe myszki i zwężali razem całą suknię podczas gdy tata stał cierpliwie w drzwiach. W ostatniej chwili wszystko było w porządku! Ale było trochę nerwowo, gdy dzwoniły dzwony, a oni wciąż wszywali suknię. W obliczu wszystkich przygotowań księżniczka schudła zaledwie przez kilka dni. Jednak kiedy pojawiła się w Kaplicy nikt nie mógł zauważyć, że przed chwilą Panna Młoda przeżywała ogromny stres. Wszystkie oczy były skierowane na narzeczonych i Pana Młodego, który nie mógł ukryć emocji. Prawie zemdlałem na pięć minut przed ceremonią. To jest przytłaczające dla każdego pana młodego, stanąć przed rodziną i przyjaciółmi. Zobaczyć ludzi, których kochasz najbardziej na świecie, którzy przyszli, aby uczestniczyć w tym ważnym dniu. Wtedy nie widzisz kamer telewizyjnych i operatorów. Pamiętam, że pomyślałem sobie: „Proszę, nie zasłabnij, proszę nie zasłabnij”, ale potem, gdy drzwi się otworzyły i zobaczyłem Madeleine wszystko zniknęło. Była tylko ona.
 |
| tumblr |
Suknię księżniczki zaprojektował sam Garavani Valentino. Chociaż w 2008 roku wycofał się z pracowni przygotowuje tak szczególne projekty jak ten. Sam stwierdził, że praca z księżniczką Madeleine była bardzo łatwa. Jest bardzo uroczą dziewczyną. Jest nowoczesna, zabawna, pełna energii i entuzjazmu i jest taka piękna! To była przyjemność i zaszczyt. Kreacja została wykonana z jedwabnej organdyny i koronki Chantilly w kolorze kości słoniowej z czterometrowym trenem. Towarzyszący temu sześciometrowy welon pokryty był kwiatami z koronki Chantilly i obszyty jedwabnym tiulem. Do niej Madeleine wybrała Modern Fringe Tiara, którą przyozdobiono świeżymi kwiatami pomarańczy. Modern Fringe Tiara to stosunkowo niedawny nabytek w szwedzkiej kolekcji. W latach '80 zaczęła nosić ją królowa Sylvia, spekuluje się więc, że był to prezent od króla. Trybunał odnosi się do tiary jako własności prywatnej i prawdopodobnie po ślubie pary została ona podarowana księżniczce Madeleine, która jest obecnie jedyną osobą noszącą tą tiarę.
Do tego Madeleine dobrała diamentowe kolczyki Vasa z misterną zawieszkę w kształcie brioletki w diamentowej oprawie. Ich projekt pochodzi z XVIII wieku, z czasów, gdy monarchia szwedzka znajdowała się w niepewnej sytuacji. Kolczyki pierwotnie należały do królowej Lovisy Ulriki, żony króla Adolfa Frederika (1710-1771). Adolf Fredrik należał do rodu Holstein-Gottorp, ale jego syn, król Gustaf III, chciał wykorzystać powiązania rodzinne z wcześniej panującą dynastią Wazów, ogłaszając się nawet królem rodu Wazów. Dlatego kolczyki są zwykle nazywane „Kolczykami Vasa”. Syn Gustafa III, król Gustaf IV Adolf, został obalony w zamachu stanu z 1809 roku, po katastrofalnej wojnie z Rosją, w wyniku której utracił jedną trzecią ziem szwedzkich. Wygnana ze Szwecji rodzina Holstein-Gottorp zabrała ze sobą biżuterię królewską, w tym również te diamentowe kolczyki do Szwajcarii. Ostatecznie Szwecja wybrała nowego króla: Jeana Baptiste Bernadotte, który w 1818 r. został koronowany na króla Carla XIV Johana. Pod koniec XIX wieku Kolczyki Wazów znalazły się z powrotem w szwedzkich rękach. W 1881 r. właścicielką kolczyków była wnuczka Gustafa IV Adolfa, królowa Saksonii. Jej kuzynka, księżniczka Victoria z Baden, została zaręczona z następcą szwedzkiego tronu, księciem Gustafem z dynastii Bernadotte. Podobnie jak królowa Saksonii, księżniczka Victoria była członkiem rodziny Holstein-Gottorp jako prezent ślubny od królowej Saksonii otrzymała właśnie kolczyki Vasa. Był to hojny, symboliczny gest: poprzez swoje małżeństwo Victoria połączyła linie Holstein-Gottorp/Waza i Bernadotte.
Na ręku Madeleine można było rozpoznać bransoletkę księżnej Lilian. Księżna była ukochaną ciocią rodzeństwa, która zastępowała Victorii, Madeleine i Carlowi Philipowi babcię. Lilian zmarła w marcu 2013 roku, a Madeleine i Victoria chciały ją uhonorować na ślubie zakładając biżuterię, którą otrzymały od niej w spadku. Victoria nosiła tiarę księżnej Lilian, z kolei Madeleine właśnie tą bransoletkę.
W bukiecie Panny Młodej znalazły się róże Austin, Schneewittchen, Winchester Cathedral i Alabaster, konwalie i tradycyjny mirt z Sofiero, który możemy dostrzec również we włosach. Sprowadziła go do Szwecji, Margaret Connaught po ślubie ze szwedzkim następcą tronu w 1905 roku.
Oprawę muzyczną zapewniła m.in. sama Marie Fredriksson z zespołu Roxette, śpiewająca po szwedzku piękny utwór Ännu Doftar Kärlek oraz znany w kraju Peter Jöback, który zaśpiewał po angielsku The First Time Ever I Saw Your Face. Oprócz tego na ślubie można było usłyszeć szwedzką muzykę ludową. Księżniczka szła do ołtarza przy dźwiękach Marszu weselnego z Gotlandii. Jak wiadomo Leonore nosi tytuł księżnej tej prowincji. Podobno jest to jedna z ulubionych prowincji Madeleine stąd wybór tego marszu i po niespełna roku prowincji dla ich pierwszej córeczki. Uczniowie Szkoły Muzycznej Adolfa Fredrika zapewnili niezapomnianą aranżację tego utworu. Para młoda opuściła Kaplicę w dźwiękach kolejnego tradycyjnego marszu ślubnego z Delsbo. Nabożeństwo poprowadził Naczelny Kapelan Dworu Królewskiego i emerytowany biskup Lars-Göran Lönnermark oraz Wikariusz Dworu Królewskiego, Kapelan Nadworny Michael Bjerkhagen. Drużbą Christopher'a O'Neilla był Cedric Notz z którym Chris przyjaźni się od dzieciństwa. Zgodnie z tradycją Madeleine nie miała świadkowej. Na małe druhny i paziów wybrano Lillie von Horn, siostry bliźniaczki Anaïs i Chloe Sommerlath, Louis'a i Chiarę Abensperg und Traun oraz Jasper'a D'Abo. Ich stroje zaprojektowali projektancji modnej szwedzkiej marki Livly. Dziewczynki miały na sobie jedwabne sukienki z pasami z tafty. Opaski ozdobione były perłami, ręcznie robionymi papierowymi kwiatami i florystyczną taśmą. Chłopcy mieli na sobie wełniane spodnie i marynarki z zielonymi detalami z jedwabnej tafty i srebrnymi wstążkami.
 |
| Photo: Ewa-Marie Rundquist, The Royal Court |
Warto dodać, że po lewej stronie ołtarza znajdowała się korona księżnej Hedvig z 1778 r. Ta sama korona stała przy chrzcielnicy, kiedy księżniczka Madeleine była chrzczona. Koronę ułożono na poduszce ze ślubu Gustafa IV Adolfa i Fredriki Dorotei Wilhelminy z 1797 roku. Christopher O'Neill wstępując w związek małżeński otrzymał Order Gwiazdy Północnej. Co prawda król wręczył go przyszłemu zięciowi dwa dni przed ceremonią, jednak do czasu ślubu było to tajemnicą.
Największa jest miłość. Zachowajcie te słowa również w waszych sercach, mając pewność, że Boża miłość nigdy was nie opuści - mówił w kazaniu Naczelny Kapelan Dworu Królewskiego Lars-Göran Lönnermark.
Po zakończeniu ceremonii małżonkowie pozdrowili zebranych pod Zamkiem oraz udali się na paradę ulicami Sztokholmu. Młoda para przejechała obok Slottsbacken, Skeppsbron, Strömbron, Strömgatan, Norrbro, Slottskajen, Myntgatan i Wrangelska Backen, aż do Evert Taubes Terrass na Riddarholmen, gdzie przesiedli się na łódź i wraz z resztą gości weselnych udali się na prywatne przyjęcie do Pałacu Drottningholm.
8 czerwca dla księżniczki Madeleine i jej męża to nie tylko dzień ślubu. Dokładnie rok po ślubie, 8 czerwca 2014 roku, w Kaplicy Pałacu Drottningholm ochrzczona została najstarsza córka pary, księżniczka Leonore. Cztery lata później, 8 czerwca 2018 roku miał miejsce chrzest ich trzeciego dziecka, księżniczki Adrienne.
 |
| Foto: Sara Friberg/Kungl. Hovstaterna |
W ramach Fundacji Kultury Księżniczki Estelle, dzisiaj para książęca z córką odsłoniła nową rzeźbę Life Rings, autorstwa duetu artystów Michaela Elmgreena i Ingara Dragseta. Jest to druga stała praca, którą Fundacja Kultury Księżniczki Estelle prezentuje przyszłemu parkowi rzeźby w Rosendal. W uroczystości wzięli również udział ambasador Danii Vibeke Rovsing Lauritzen oraz ambasador Norwegii Christiana Syse.
 |
| Foto: Sara Friberg/Kungl. Hovstaterna |
Aktualizacja: Książęca rodzina dekoruje dom z okazji Święta Narodowego + pozdrowienia od członków rodziny królewskiej
2021/06/06
 |
| Foto: Linda Broström Kungl. Hovstaterna |
 |
| Foto: Linda Broström Kungl. Hovstaterna |
Księżniczka Victoria i księżniczka Estelle wystąpiły oczywiście w strojach narodowych. W ramach dzisiejszych uroczystości Victoria i Daniel pojawią się dzisiaj wieczorem w Skansen, gdzie będą reprezentować parę królewską na tatejszyxh uroczystościach i koncercie.
Księżniczka Madeleine również przesłała pozdrowienia z okazji Święta Narodowego. Przy okazji dwór oficjalnie potwierdził, że rodzina spędziła tegoroczne lato w Szwecjim będzie to ich pierwsza wizyta w kraju od zimy 2019 roku.
Pozdrowienia płyną także z Villa Solbacken od księcia Carla Philipa i księżnej Sofii. Rodzina również podzieliła się zdjęciem z dekorowania domu, a dokładnie układania bukietu kwiatów w narodowych barwach Szwecji.
Social Icons